Na rynkach kontynuowana była wyprzedaż szerokiej klasy aktywów (akcji, obligacji, kryptowalut, aktywów EM), zapoczątkowana w minionym tygodniu przez kombinację wyższych od oczekiwań danych o inflacji i o oczekiwaniach inflacyjnych gospodarstw domowych oraz słabszego sentymentu tychże samych gospodarstw domowych
W jej następstwie, rentowności amerykańskich 2-latek wzrosły o 30 pb, 10-letnich Treasuries o 20 pb, a niemieckich o 12 pb przy jednoczesnym rozszerzeniu spreadów kredytowych na peryferiach (o 15-25 pb). Indeks S&P500 jest już oficjalnie w rynku niedźwiedzia (ponad 20% spadku od szczytu). Warto dodawać, że wróciła „hierarchia zmienności” i wyprzedaż polskich papierów skarbowych przybrała odpowiednio większą skalę (ok. 45 pb).
Główna przyczyna, dla której rynki zareagowały tak negatywnie na inflacyjne niespodzianki, wiąże się z odpowiedzią polityki pieniężnej na inflację i granicami, jakie ta odpowiedź może przybrać. Wróciła niepewność dotycząca poziomu stopy docelowej, jaki będzie musiał być osiągnięty dla ustabilizowania inflacji, a w ślad za nią – co do możliwości miękkiego lądowania w głównych gospodarkach. Nie bez kozery w komentarzach pojawia się nazwisko Paula Volckera, wiązanego z udanym, choć bardzo kosztownym epizodem dezinflacji w latach 80-tych. Kosztem zgaszenia inflacji byłaby wówczas recesja i nikt na rynkach nie może być pewien, że takowa się nie pojawi – wydaje się, że inwestorów przed wycenianiem recesji bardziej zdecydowanie powstrzymują zarówno dobre bieżące dane z USA, jak i wrażenie, że główne banki centralne „gonią” inflację.
Warto podkreślić, że rynki wydają się nadzwyczaj rozchwiane – po ostatnich odczytach inflacji PCE rozważano pauzę czy też spowolnienie cyklu podwyżek, teraz (po danych CPI) w wycenach ścieżki stóp Fed na najbliższe miesiące pojawił się ruch o 75 pb (nie sądzimy, aby J. Powell wsparł takie oczekiwania jutro). Z dwóch powodów rynkom trudno złapać obecnie równowagę: (1) ceny nośników energii pozostają dużą niewiadomą i prawdopodobnie daleko im do punktu równowagi; (2) co do zasady, inflacja wywołana stymulacją fiskalną jest na świecie odwracana zacieśnieniem monetarnym (a w niektórych obszarach stymulacja fiskalna jest kontynuowana). Jest to sytuacja mocno niestandardowa i skuteczność takiego policymix będzie ujawniana „w praniu”.
